The first anniversary of the disaster of the century. One year has passed since the great earthquake in Turkey on February 6.
On 06.02.2023 at 04:17 Türkiye time, the ground literally split open. There was an earthquake with a magnitude of 7.4, the epicenter of which was Kahramanmaraş. In the morning of that night, many people lost a lot. That night, hundreds of thousands of people went to sleep not to wake up in the morning.
The weather was ice cold. But pain like blinds settled in one's heart. Millions of people felt ashamed of sleeping, eating, drinking water and even going to the toilet in their warm homes. Millions people; He was ashamed of being human. Thousands of people were ashamed of not being able to do anything while waiting for hope under the rubble in the cold. And people's words "it sounds like a scoop" hurt their hearts.
That day was the hardest night I've ever experienced. I thought I was alone in the world and had no one. Even the thought of my family disappearing destroyed me. I was ashamed to be happy when I learned that my family was safe and sound. Because many of my relatives, friends and neighbors died. Thousands of people died. Thousands of people needed help. Like my brother, my cousins and many of my friends.
They also had beautiful houses. They had cars. They had jobs and dreams. They lost everything overnight. Now those left behind are trying to recover. They're trying to keep living. But they don't forget. They don't want to forget either.
Cities are rebuilt, but the lives lost... Memories and memories. Today, cemeteries were visited all over my country. Cemeteries were overflowing. Laments continue to be made for those who do not even have a grave. I haven't forgotten that night and the aftermath. I won't forget. I hope no one experiences such great despair.
The earthquake was great, but people's negligence and greed of mankind killed them. I hope such a disaster never happens again. I hope the cry "Can anyone hear me" never echoes again.
Yüzyılın Depremi 06.02.2023 Unutmadık.
Asrın felaketinin birinci yıl dönümü. Türkiye'de 6 Şubat'daki büyük depremin üzerinden bir yıl geçti.
06.02.2023 Türkiye saati ile 04:17'de tam anlamıyla yer yarıldı. Merkez üstü Kahramanmaraş olan 7.4 depremde deprem oldu. O gecenin sabahı bir çok insan bir çok kaybetti. O gece sabah yüzbinlerce insan uyanmamak üzere uyudular.
Hava buz gibi soğuktu. Ama insanın yüreğine kor gibi acılar yer edindi. Milyonlarca insan sıcak evlerinde uyumaktan, yemek yemekten, su içmekden hatta tuvalete gitmekten utandı. Milyonlarca insan; insan olmaktan utandı. Binlerce insan göçük altında, soğukta bir umut beklerken hiç bir şey yapamamaktan utandı. Ve insanın "kepçe olası geliyor" cümlesi içlerini acıttı.
O gün yaşadığım en zor geceydi.. Dünyadaki tek kaldığımı, kimsemin olmadığını düşünüyordum. Ailemin yok olduğu düşüncesi bile beni kahretti. Ailemin sağ salim olduğunu öğrenince sevinmeye utandım. Çünkü bir çok akrabam, arkadaşım ve komşum öldü. Binlerce insan öldü. Binlerce insan yardıma muhtaç oldular. abim, kuzenlerim ve bir çok dostum gibi.
Onlarında güzel evleri vardı. Arabaları vardı. İşleri ve hayalleri vardı. Bir gecede herşeylerini kaybettiler. Şimdi geride kalanlar toparlanmaya çalışıyorlar. Yaşamaya devam etmeye çalışıyorlar. Ama unutmuyorlar. Unutmak da istemiyorlar.
Şehirler yeniden kurulur ama giden canlar... Hatıralar ve anılar. Bugün memleketimin her yerinde mezarlık ziyareti yapıldı. Mezarlıklar dolup taştı. Mezarı bile olmayanlar için ağıtlar yakılmaya devam ediliyor. Ben o geceyi ve sonrasını unutmadım. Unutmayacağım. Umarım kimse bu kadar büyük bir çaresizlik yaşamaz
Deprem büyüktü ama onları insanların ihmali ve insanoğlunun aç gözlükleri öldürüldü. Umarım bir daha böyle bir felaket yaşanmaz. Umarım bir daha asla "sesimi duyan var mı" nidasi yankılanmaz.